Najstarsza księga Nowego Testamentu napisana w latach 48-49r przez apostoła Pawła tuż po jego pierwszej podróży misyjnej. Przedstawienie mapy szlaku wyprawy ewangelicznej Pawła i Barnaby (Dz.13,1-14,28). Werbalny przekaz posłannictwa Chrystusa poprzez ustne zwiastowanie jako autorytet apostołów wśród ich adresatów. Odwołanie do współczesnej formy interpretacji Pisma Świętego, który jest niewłaściwy w przypadku gdy mamy do czynienia z radykalnym liberalizmem podważającym decydujące znaczenie działalności apostolskiej.
Podziały w zborze Galacji wskutek nauczania fałszywych nauczycieli, którzy to wywodzili się z judaizmu i byli religijnymi żydami. Interwencja Pawła poprzez napisanie listu do Galacjan, który miał za zadanie przywrócić na właściwą drogę wiary zgodnej z nauką Jezusa. Przykłady odchodzenia kościoła na przestrzeni wieków od należytego zwiastowania ewangelii na rzecz zajmowania się innymi sprawami społecznymi i analizą trudnych zagadnień w konsekwencji, których powstały podziały, kłótnie, zeświecczenie i ateizacja począwszy od liberyzacji kierunków teologicznych.
Paweł wymienia w listach łaskę jako źródło zbawienia i pokój wewnętrzny jako element wyciszenia i ukojenia, który służy do pojednania z Bogiem i ludźmi. Istota zbawienia jest aktem suwerennym Boga nie podlegającym innym formą religijności, a także nie opiera się o nasze uczynki względem prawa i jego zasad. Prawość i sprawiedliwość Boża, przez którą to Bóg nie podejmuje się żadnego kompromisu, ale wymierza ją poprzez ofiarę Jezusa Chrystusa. Apostoł ubolewa, że w zborze w Galacji doszło do zachwiania i dezorganizacji wskutek, którego ciężar został przeniesiony z łaski na prawo jako rodzaj nieprawidłowej pobożności.
Rola ewangelii w istocie zbawienia jako poselstwa o miłości, której treścią jest kompletne dzieło Chrystusa na krzyżu. Poprzez nią grzesznicy mogą być usprawiedliwieni przed Bogiem w oparciu o swoją wiarę, a nie własne osiągnięcia. Ewangelia nie jest zbiorem cennych rad, ale dobrą nowiną o naszym Zbawicielu i z niej to wypływa przemiana w życiu, która określa naszą nową tożsamość w Chrystusie i uwalnia nas od konsekwencji złego postępowania. Dlatego też jest ona konstytucją chrześcijaństwa, poprzez którą Bóg wskazuje na to, co potrafi On uczynić posługując się człowiekiem jeśli tylko jest on otwarty na Jego działanie.
Każdy w swej istocie jest osobą głęboko religijną, a jeżeli nie dąży do poznania Boga to znajdzie inny substytut, który będzie namiastką przedstawiającą tęsknotę, dążenia i marzenia oraz oczekiwania w kategoriach spełnienia. Paweł określa, że właściwe jest wchodzenie w społeczność z Bogiem poprzez żywą relację z Chrystusem co daje gwarancję życia wiecznego. Poznawanie to nie odwołuje się do jakości intelektualnej, ale wskazuje na aspekt poznawczy Boga w kategoriach wiedzy o Nim i ciągłym poszukiwaniu Go w oparciu o bliskie relacje z Nim. Ważne, by Bóg przez nas objawiał się światu, by ludzie zrozumieli, że chrześcijaństwo to nie proces myślowy, ale życie codzienne z Bogiem, które jest odbiciem Bożej chwały.
List jest zaadresowany do ludzi, którzy kiedyś uchwycili się Boga, a potem odwrócili się od tego zwiedzeni żydochrześcijańskim nauczaniem i postanowili sami zapracować sobie na swoje zbawienie. Poruszenie motywów odrzucenia Boga we współczesnych czasach i konsekwencje antychrześcijańskich ideologii o samorealizacji i samospełnieniu bez świadomości uzależnienia od grzechu. Postawa Galacjan jako odzwierciedlenie odwiecznego dylematu człowieka, że przyjęcie Bożej łaski to moment największego upokorzenia w życiu każdego z nas. W obliczu sprawiedliwego Boga nie jesteśmy w stanie sami z siebie dowieść swojej sprawiedliwości i tylko On mocą swej szczególnej łaski może uznać nas za sprawiedliwych.
Tolerancja Pawła dla niedojrzałości zbłądzonych chrześcijan, a oburzenie na postawę fałszywych nauczycieli i fakt zwiastowania innej ewangelii. Dojrzałość chrześcijanina jako przemiana wewnętrzna i zafascynowanie nową tożsamością dziecka Bożego poprzez życie, rozwój i wzrastanie w pełni Chrystusa, który kształtuje wierzącego. Proces dojrzewania według apostoła toczy się w nieustannym konflikcie wewnętrznym, gdzie walczy z sobą to, co jest przeciwne sobie, czyli właściwe-duchowe z tym co niewłaściwe- zmysłowe.
Teologia łaski jest podstawą właściwego nauczania w oparciu o słowo Boże i wzrastaniem w niej poprzez stałe poznawanie Chrystusa oraz ciągły rozwój duchowy. Odrzuca ona zgubną naukę o uczynkowości człowieka, która to zasłania aspekt Bożego działania i prowadzenia zgodnie z Jego wolą. Zwiastowanie ewangelii powinno odwoływać się głównie do rozumu, a nie do emocji jako do sposobu przeżywania. Dlatego też mamy swoją postawą zwracać uwagę nie na siebie, a na Boga, który to poprzez nas błogosławi innym.
